a chicha arxentina É unha bebida preparada con millo polos indíxenas, que pasaban os seus costumes de xeración en xeración. Na Arxentina e noutros países de América, os indíxenas ou colonos orixinarios facían esta preparación onde mastigaban o millo e acumulaban en macetas, probablemente de barro, cabaciñas ou cabaciñas, e deixaban que fermentase.
Cando se fermentaba ata o punto que lles gustaba, levábano en celebracións e ofrendas. Afirma que no nordeste do país aínda o fan así. Nalgúns países americanos, como Venezuela, normalmente non se fermenta e é unha bebida sen alcohol, agás a chicha andina, que se fermenta e se lle engade piña. Así que cada país ten a súa versión.
Actualmente, na maior parte do territorio arxentino onde o chicha arxentina a saliva humana que usan os nativos como levadura substitúese pola amilasa que contén, pola levadura que se utiliza para facer o pan.
Historia da chicha arxentina
Ao longo de miles de anos, o chicha arxentina Foi consumido polos indíxenas nativos do país durante as súas cerimonias e celebracións relixiosas. O seu consumo comezou no nordeste do país, onde os indíxenas da época se reunían para mastigar o millo e cuspirlo en potas. Deixárono alí ata que fermentaba pola acción das encimas presentes na saliva, transformando o amidón de millo en azucre.
Para establecer as súas comunicacións cos seus deuses, segundo as súas crenzas, os indíxenas utilizaban alucinóxenos e chicha preparadas como se explicaba antes, resolvendo así os seus problemas na súa comunidade.
Hai miles de anos estendeuse o costume que comezou no nordeste de Arxentina. As clases dunha cultura superior non se sumaron ao seu consumo debido ao uso da saliva. Foi máis tarde cando se engadiron a utilizar outros métodos para lograr a fermentación.
Receita de chicha arxentina
Ingredientes
10 litros de auga, 1 litro de mel, dous quilos e medio de millo brando, fento salvaxe.
Preparación
- Moer o millo, engadir mel e auga suficiente para que quede espeso, amasar ata integrar os ingredientes.
- A preparación anterior bótase nun recipiente que pode ser de barro cocido e déixase alí sen remexer ata que fermenta (uns 14 días).
- Cando se produciu a fermentación segundo o gusto do que fai a chicha, tómase a masa e só se engade auga e mel se é necesario para facer unha masa maleable coa que se fan boliñas.
- As bolas de masa obtidas no paso anterior e as ramas de fento bravo póñense a cocer nunha pota con auga durante 12 horas aproximadamente, a lume suave. Nesta parte, engádese auga se parece moi seco.
- A continuación cóase a mestura obtida, engadindo mel e auga fervida ata obter a consistencia desexada.
- A mestura obtida no paso anterior incorpórase a unha pota de barro, e déixase alí cuberta durante 10 días aproximadamente.
- Cada día hai que engadir un pouco de mel e remover ata que se integre.
- Rematou a vez anterior, o chicha arxentina está listo para comer.
Variacións da chicha noutros países
A continuación especifícase a forma na que se fai a chicha na actualidade, en cada un dos países mencionados. Cabe sinalar que en parte dos mencionados países aínda existen grupos indíxenas que seguen a facer chicha como se facía antigamente. Conservaron ese e outros costumes pasándoo de xeración en xeración.
Chile
En Chile fanse diversos preparados que se chaman chicha, segundo a rexión do país. Entre estas preparacións destacan, entre outras, a que se obtén pola fermentación de diversos froitos, o Muday que elaboran os mapuches con millo, o Punucapa feito con mazá, o fermento rústico de uvas.
Bolivia
A chicha boliviana máis popular faise con millo, fermenta e queda cun grao de alcol, úsase nas celebracións. Nese país hai variacións, entre as que destacan as seguintes: chicha Chuspillo, chicha amarela, morada, que fan referencia á cor do millo que se utiliza para facer a chicha, chicha feita con cacahuete, Tarija. Tamén chaman preparacións de chicha con zume de froitas ás que lle engaden augardente.
Colombia
Tamén en Colombia, os colonos orixinais, os muiscas, facían a súa chicha con millo mastigado e fermentado. Actualmente, na costa chámanlle chicha a calquera zume de froita (ananás, cenoria, corozo). Tamén a chicha de arroz, e noutras partes do país a chicha obtense facendo auga de panela, engadindo mazamorra de millo, integrándoa ben e deixando fermentar.
ecuador
Actualmente, en Ecuador, a chicha faise fermentando millo, arroz, quinoa ou cebada, edulcorando con azucre granulado ou panela. Tamén se elabora nalgunhas rexións do país, fermentando zumes de amora, tomate de árbore, palma chonta, ananás e naranjilla.
Panamá
En Panamá chámanlle chicha fuerte á que se fai deixando fermentar o millo en recipientes de barro. Nese país tamén lle chaman chicha a calquera zume de froita, por exemplo: chicha de tamarindo, chicha de piña, chicha de papaia, entre outras froitas. Tamén fan chicha de arroz fervendo, casca de ananás, leite e azucre moreno.
Sabías…?
O ingrediente principal da chicha arxentina É o millo, que proporciona ao organismo unha serie de beneficios que se destacan a continuación:
- Proporciona hidratos de carbono que o corpo converte en enerxía.
- Contén fibra que axuda aos procesos dixestivos.
- Contén ácido fólico, que proporciona beneficios ás mulleres embarazadas e na fase correspondente á lactación.
- Os antioxidantes que contén o millo eliminan os radicais libres, axudando á saúde das células.
- Aporta vitamina B1 que axuda a saúde cardiovascular.
- Aporta minerais: potasio, calcio, magnesio, fósforo, cinc e manganeso.
- Contén outras vitaminas: B3, B5, B1 e C.
- Aporta vitamina B6 que axuda ao bo funcionamento do cerebro.
